Cukrzyca jest przewlekłą chorobą metaboliczną, cechującą się występowaniem hiperglikemii, czyli podwyższonego stężenia glukozy w osoczu krwi, będącym wynikiem zaburzeń wydzielania lub działania insuliny. Według Amerykańskiego Towarzystwa Diabetologicznego i Światowej Organizacji Zdrowia hiperglikemia to stężenie glukozy we krwi powyżej 7,0 mmol/l. Chorobę tę definiuje się także, jako zespół zaburzeń metabolicznych związanych z nieprawidłową gospodarką węglowodanową organizmu. Powoduje to zakłócenie funkcjonowania narządów takich jak: nerki, układ nerwowy, oczy, serce, naczynia krwionośne.
Cukrzyce typu I dzielimy na:
- autoimmunologiczna jest wynikiem autoimmunologicznej destrukcji komórek β wysp trzustki. Choroba rozwija się szczególnie szybko przede wszystkim u niemowląt i dzieci, a powoli głównie u dorosłych.
- idiopatyczna, która nie ma ustalonej etiologii. Występuje w tym typie silna predyspozycja do dziedziczenia choroby. Cechuje się ona insulinopenią i skłonnością do kwasicy ketonowej, przy braku dowodów na jej autoimmunologiczne podłoże.
Nie wszystkie czynniki powodujące cukrzycę są do końca wyjaśnione. Wiadomo na pewno, że odpowiedzialne za cukrzycę są:
czynniki immunologiczne: powstają przeciwciała niszczące własne komórki trzustki, szczególnie u osób predysponowanych genetycznie do nieprawidłowej odpowiedzi immunologicznej,
-czynniki genetyczne: spośród czynników genetycznych największy wpływ na wystąpienie choroby mają geny II klasy HLA , w mniejszym stopniu — gen insuliny i CTLA-4,
– czynniki środowiskowe zalicza się: infekcje wirusowe, niedobór witaminy D3, wprowadzenie obcogatunkowych białek w okresie wczesnego dzieciństwa, dodatki konserwantów i barwników do produktów żywnościowych.
Kliniczne rozpoznanie cukrzycy typu I opiera się na stwierdzeniu objawów spowodowanych niedoborem insuliny. Wykrycie choroby następuje zwykle w chwili, gdy wyspy trzustkowe nie są w stanie zapewnić organizmowi wystarczającej ilości tego hormonu, koniecznego do utrzymania prawidłowego stężenia glukozy we krwi. Cukrzyca typu I rozwija się gwałtownie, a jej objawy:
-wzmożone pragnienie,
-częste oddawanie moczu,
-spadek masy ciała,
-uczucie ogólnego zmęczenia i osłabienia,
pojawiają się nagle i są nasilone; brak leczenia szybko doprowadza do wyczerpania możliwości kompensacyjnych ustroju i do zgonu chorego.
Jest to choroba nieuleczalna, w której ulegają uszkodzeniu komórki trzustki produkujące insulinę. Początkowo występuje jej niedobór, a potem całkowity brak. W leczeniu chorych na cukrzycę typu 1 stosuje się insulinę. Ciągle zwiększający się asortyment preparatów insulinowych, różniących się swoim działaniem, stwarza szansę na indywidualny dobór modelu insulinoterapii w zależności od potrzeb.
| Typ insuliny | Początek działania (h) | Szczyt działania (h) | Czas działania (h) |
| Insuliny krótkodziałające: | 0,5–1 | 2–4 | 5–8 |
| Analogi szybkodziałające: | 0,1–0,25 | 1–3 | 3–5 |
| Insuliny o przedłużonym czasie działania: | 1–1,5 | 6–8 | 12–18 |
| Analogi długodziałające: Lantus Levemir |
2–4 1–2 |
– 6–12 |
22–24 20–24 |
Rodzaje insulin stosowanych w terapii i profile ich działania:
Obecnie coraz częściej w insulinoterapii stosuje się analogi. Główną zaletą analogów szybkodziałających jest dynamika ich działania — bardzo szybki początek i stosunkowo krótki czas działania. Dostarcza się ją za pomocą iniekcji lub ciągłego wlewu podskórnego. Jak wykazano w wielu badaniach klinicznych, zastosowanie analogów wiąże się często z poprawą glikemii poposiłkowych i redukcją ilości niedocukrzeń (powysiłkowych oraz nocnych) w cukrzycy typu 1.
Analogi długodziałające są insulinami o stosunkowo równomiernym podczas swojego działania stężeniu we krwi. Glargina jest insuliną bezszczytową i jej czas działania zwykle pokrywa całodobowe zapotrzebowanie na insulinę bazalną. Można ją więc podawać w jednym wstrzyknięciu. W odróżnieniu od preparatu Lantus (glarginy), szczyt działania insuliny detemir przypada między 6. a 8. godziną od momentu podania, a czas działania z reguły nie obejmuje całej doby, dlatego zwykle podaje się ją w 2 dawkach.
Celem leczenia cukrzycy jest podawanie insuliny w sposób najbardziej zbliżony do fizjologii. Metoda wielokrotnych wstrzyknięć polega ona na wstrzyknięciu 3–5, a nawet 6 iniekcji insuliny krótkodziałającej/analogu szybkodziałającego przed głównymi posiłkami oraz zwykle 2 iniekcji insuliny o przedłużonym czasie działania lub 1–2 wstrzyknięć analogu długodziałającego (rano i przed snem).
Stały podskórny wlew insuliny za pomocą osobistej pompy insulinowej polega na ciągłym podawaniu zróżnicowanych dawek insuliny w tak zwanym przepływie podstawowym (zaprogramowanie przepływów godzinowych) oraz bolusów insulinowych przed posiłkami (zaprogramowanie wielkości bolusa i czasu trwania), czy bolusów korekcyjnych.
Monitorowanie glikemii – w ostatnich latach coraz częściej przy kontroli stężenia glukozy we krwi korzysta się z ciągłych podskórnych systemów monitorowania glikemii. Pomiarów dokonuje się przy użyciu elektrody wprowadzanej do tkanki podskórnej, podobnie jak końcówka wkłucia pompy insulinowej. Pojedynczy sensor zwykle pozwala na ciągły pomiar glikemii przez około 3 dni i wykrycie nieprawidłowych wartości.
Bardzo ważna jest dieta u takich pacjentów. Węglowodany złożone powinny pochodzić z pełnoziarnistych produktów zbożowych: pieczywa, makaronu, ryżu pełnoziarnistego oraz ziaren zbóż. Wysoka zawartość błonnika przyczyniają się do obniżenia poposiłkowej glikemii. U chorych z cukrzycą spożycie błonnika powinno oscylować pomiędzy 30-40 g na dobę. Bardzo ważne są warzywa i owoce. Spożycie tych produktów powinno być uwzględnione w diecie cukrzyka aż 5 razy dziennie, przy czym należy zwrócić uwagę aby częściej spożywane były warzywa, ze względu na dość wysoką zawartość węglowodanów prostych w owocach. W diecie pacjentów z cukrzycą istotną rolę odgrywa spożycie produktów mięsnych oraz mlecznych. Zarówno przetwory mięsne jak i mleczne powinny być dostarczane w diecie, jednak należy zwrócić bezwzględną uwagę na zawartość tłuszczu w tych produktach. Pacjenci z cukrzycą powinni zrezygnować z częstego spożycia mięsa, na korzyść ryb. Tłuszcze, oleje i słodycze ograniczyć do minimum.
Spośród chorych na cukrzycę wielu uprawia regularnie sport, a część z nich robi to wyczynowo. Osoba z cukrzycą typu I uprawiająca sport wymaga bardzo precyzyjnego dawkowania insuliny oraz dużej wiedzy i umiejętności interpretacji zjawisk metabolicznych zachodzących w organizmie podczas treningu fizycznego.
Chorym na cukrzycę zaleca się właściwie wszystkie formy wysiłku fizycznego (nawet sport wyczynowy), pod warunkiem że choroba ta jest dobrze wyrównana i nie występują jej powikłania. Zalecając regularną aktywność fizyczną, należy zwrócić szczególną uwagę na:
- przeciwwskazania do podejmowania aktywności fizycznej
- monitorowanie stężenia glukozy przed wysiłkiem, w czasie i po wysiłku,
- odpowiednią edukację pacjenta w samokontroli glikemii i ewentualnej modyfikacji dawek insuliny, • indywidualizację programu ćwiczeń,
- unikanie wysiłku na szczycie działania insuliny,
- unikanie wstrzyknięć insuliny w miejsca biorące udział w wysiłku
- prawidłowo dobrane obuwie i oglądanie stóp po wysiłku,
- odpowiednie nawadnianie podczas wysiłku.
PARAMETRY ZABIEGU:
- Kliniczna komora hiperbaryczna (najnowocześniejsza w Polsce)
- Zastosowane ciśnienie 2ATA
- Czas trwania zabiegu wynosi 80 minut w tym 60 minut w pełnym ciśnieniu!
- Certyfikowany 100 % tlen medyczny podawany jest z butli tlenowej (nie z koncentratora!)
- Maska BIBS -wysoce specjalistyczny system oddychania – wydychany dwutlenek węgla nie miesza się z tlenem
- „O-ZONE Active” Dedykowany System Dezynfekcji Ozonowej po każdym zabiegu!
- Wysuwane nosze z elektrycznie regulowana wysokością, pozwalające korzystać z leczenia pacjentom bez względu na sprawność fizyczną lub stan zdrowia
- TV- System Video
Fizjoterapeuci Centrum Hiperbarycznego Concept
Informacje oraz kontakt pod numerem telefonu
Centrum Hiperbaryczne Concept:
Wrocław, Siemianowice Śląskie, Bobrowo(Toruń)
Nr tel. 733 29 29 29
Zastosowanie Tlenoterapii Hiperbarycznej w przypadku stopy cukrzycowej:
https://centrum-hiperbaryczne.pl/177-trudno-gojace-sie-rany
Zapraszamy do odwiedzenia naszej strony internetowej:
https://www.centrum-hiperbaryczne.pl/
Odwiedź nas na Facebooku:
https://www.facebook.com/centrumconcept/
- Szewczyk A., Białek A., Kukielczak A. i wsp. Ocena sposobu żywienia osób chorujących na cukrzycę typu 1 i 2. Probl Hig Epidemiol 2011, 92(2): 267-271.
- Bojakowska U., Kalinowski P., Kowalska M., Kozłowska E. Cukrzyca – klasyfikacja, patogeneza i obraz kliniczny choroby. Biomedyczny przegląd naukowy. Tom 1. Lublin 2016.
- Otto-Buczkowska E., Jarosz-Chobot P., Tucholski K. Nowoczesne metody leczenia i monitorowania cukrzycy typu 1. Endokrynologia Polska/Polish Journal of Endocrinology 2008; 59 (3).
- Kawalec P., Kielar M., Pilc A. Koszty leczenia cukrzycy typu 1 i 2 w Polsce. Diabetologia Praktyczna 2006, tom 7, nr 5.
- Myśliwiec M. Cukrzyca u dzieci — etiopatogeneza, diagnostyka i terapia. Forum Medycyny Rodzinnej 2007, tom 1, nr 2, 125-133.
- Skorupska S., Chomiuk T., Mamcarz A. Czy sport to zdrowie dla chorego na cukrzycę? Przegląd Kardiodiabetologiczny 2008; 3, 3: 232–236.